Czy cierpienie ma sens?

Dziś będzie tak na poważnie. Podzielę się z Wami swoją osobistą refleksją, tym czego doświadczyłam na tzw. „swojej skórze”. Zapewne niektórzy z Was zauważyli, że ostatnio dość często piszę o wierze, o Bogu. Może nawet ktoś pomyślał, że coś mi się w głowie poprzestawiało. No bo, przecież w dzisiejszych, współczesnych czasach wiara w Boga to obciach, to niemodne, niewielu się do niej przyznaje. Niby niektórzy mówią, że co to za Katolik skoro zachowuje się tak, czy siak, a gdy już ktoś faktycznie jest takim prawdziwym Chrześcijaninem i chce żyć z Bogiem naśladując Go, to jest uważany za szaleńca. Faktycznie od jakiegoś już czasu moja wiara się umacnia i pogłębia relacja z Bogiem. Zaczęłam postrzegać świat zupełnie inaczej, to tak jakby ktoś przywrócił mi wzrok, teraz dopiero uświadamiam sobie jak bardzo byłam zaślepiona i tym samym nieświadoma tego co dzieje się ze mną i wokół mnie. Analizując teraz całe swoje życie, zaczyna ono mi się układać w jedną sensowną całość, otrzymuję odpowiedzi na wiele nurtujących mnie pytań z przeszłości. Dlaczego dopiero teraz? – spytacie, bo wiem, że wtedy bym tego nie zrozumiała, nie byłam jeszcze gotowa by to wszystko przyswoić.

Skupię się dziś na tym jednym z ważnych problemów, a mianowicie na chorobie i cierpieniu. Do napisania tego postu zmotywował mnie w sumie Tatul swoim wpisem TUTAJ 
Na pewno wielu z Was wie, że 11 luty był Dniem Chorego, więc co nieco postanowiłam napisać na ten temat, jako, że przez prawie całe swoje życie borykam się z różnymi dolegliwościami i schorzeniami.
Od dziecka byłam wychowywana w wierze katolickiej, modliłam się i chodziłam do Kościoła, bo tak zostałam nauczona, bo tak było trzeba, bo tak wypadało, a nie dlatego, że sama czułam taką potrzebę i chęć.
Praktycznie od dziecka zadawałam sobie pytanie, dlaczego właśnie ja jestem chora, dlaczego tak muszę cierpieć. Myślałam wtedy, jakie życie jest niesprawiedliwe, że tak naprawdę Boga nie ma, bo nie pozwoliłby na tą krzywdę, która mnie spotyka. Myślałam sobie choroba, ból, cierpienie to wszystko bez sensu. Krzyczałam na Niego, byłam rozgoryczona, rozżalona, nie chciałam tak żyć. Teraz mi wstyd i przepraszam GO za te wszystkie moje złe słowa, za bunt przeciwko Niemu. Z każdym dniem uświadamiam sobie, że nic nie dzieje się bez przyczyny, że nie ma przypadków w życiu.

Kiedyś podczas rozmowy z moją mamą usłyszałam, że gdy zachorowałam jako ten 6 letni dzieciak ona oddała mnie Panu Bogu pod opiekę, poprosiła aby się mną zajął. Dziś wiem, że to był najwspanialszy dar jaki może matka podarować swojemu dziecku, bo odkąd sięgnę pamięcią Bóg przy mnie był, w najtrudniejszych dla mnie chwilach niósł mnie na rękach, dlatego to wszystko co mnie do tej pory spotkało przetrwałam. Wiele razy upadałam i czułam się totalnie bezsilna, jednak podnosiłam się i szłam do przodu dalej i dalej. Z każdym takim upadkiem byłam coraz silniejsza. Czasem wychodziłam zwycięsko z różnych po ludzku beznadziejnych przypadków. Znajomi i rodzina mówili, że jestem dla nich takim wzorem do naśladowania, że mam nieziemską siłę, że się nie poddaję, tylko walczę i krok po kroku idę przed siebie, oby dalej do przodu. Mówię im wtedy, że jestem takim namacalnym świadectwem na istnienie prawdziwego i żywego Boga.

Życie z chorobą jest bardzo trudne. Oznacza wiele wyrzeczeń i zakazów oraz nakazów, którym jestem cały czas poddawana. Jednak teraz wiem, że właśnie w tych chorobach i cierpieniu mogę być tak naprawdę szczęśliwa, bo jestem bliżej Pana Jezusa, bo mogę w pełni poczuć Jego miłość i obecność. To ma sens, bo tak jak Jezus cierpiał za nas, tak ja mogę to wszystko MU ofiarować za innych, w różnych intencjach. Czuję, że bez Bożej miłości i tego co mnie spotkało byłabym jedną z tych osób, które zatraciły się w sobie, które uległy temu wyścigowi w czasie, które ślepo zaspokajając swoje potrzeby zapominają o tym co tak naprawdę jest ważne w życiu. Choroba, cierpienie, ból to wcale nie jest coś uwłaczającego, coś co odbiera człowiekowi jego godność. Wręcz przeciwnie, dzięki temu stajemy się silniejsi, bardziej wrażliwi na krzywdę zewsząd nas otaczającą, potrafimy przebaczać, jesteśmy bardziej otwarci na pomoc innym, stajemy się bardziej pokorni i potrafimy dostrzec w drugim człowieku, człowieka.  To jest właśnie to czego uczy nas Pan Bóg.
Wierzę też, że poprzez cierpienie oczyszczamy się z popełnionych przez nas grzechów już tu na ziemi, to coś na zasadzie czyśćca i wówczas dostajemy szansę na niebo 🙂

W związku z Dniem Chorego, który się odbył 11 lutego, uczestniczyłam we mszy świętej oraz przyjęłam Sakrament Namaszczenia Chorych. Chciałam tu nadmienić kilka słów na ten temat, bo wiem, że niektórzy traktują to namaszczenie jak takie ostatnie przyjmowane przed śmiercią. Otóż nic bardziej mylnego. Właśnie ten sakrament jest takim Błogosławieństwem Pana Boga w chorobie i ma dodawać sił oraz poprawiać samopoczucie, dlatego wszyscy chorzy, zarówno dzieci jak i dorośli, nie tylko starsi powinni go przyjmować. Sama przyjmowałam Namaszczenie Chorych kilka razy i za każdym razem lepiej się po nim czułam. Pamiętam, że przyjmowałam ten Sakrament również 3 lata temu, gdy w ciężkim stanie leżałam po operacjach, jak widać wylizałam się, a było naprawdę bardzo źle.

Obecnie cały czas uczę się prawdy o Bogu, zgłębiam relacje z Nim i dzięki temu na każdym kroku widzę coraz więcej znaków i świadectw, które się przydarzają w moim życiu, a które tylko umacniają mnie w tym, że Pan Bóg naprawdę istnieje 🙂

A tu chciałam Was zachęcić do obejrzenia świadectwa o uzdrowieniu pewnej młodziutkiej dziewczyny, które zrobiło na mnie duże wrażenie 😉